महोत्सव स्थळ


आषाढ शु.१५ श्रीशके १९४६; रविवार दिनांक २१ जुलै २०२४ रोजी पुणे केंद्रामध्ये श्रीगुरुपौर्णिमा महोत्सव विविध गावांतून, शहरांतून आलेल्या साधक बंधुभगिनींच्या, सद्‌भक्तांच्या आणि दर्शनार्थींच्या अभूतपूर्व सहभागाने अत्यंत आनंदाने, उत्साहाने पार पडला.

उत्सवातील काही क्षण चित्रे

Main Image
Thumbnail 1 Thumbnail 1 Thumbnail 1 Thumbnail 1 Thumbnail 1 Thumbnail 1 Thumbnail 1 Thumbnail 1 Thumbnail 1 Thumbnail 1 Thumbnail 1 Thumbnail 1 Thumbnail 1 Thumbnail 1 Thumbnail 1 Thumbnail 1 Thumbnail 1 Thumbnail 1 Thumbnail 1

‘श्री दासबोध’ या ग्रंथात समर्थ श्री रामदास स्वामी महाराजांनी सद्‌गुरूंची तेरा लक्षणे सांगितलेली आहेत. ते म्हणतात;

म्हणोनि ज्ञान वैराग्य आणि भजन । स्वधर्मकर्म आणि साधन । कथा निरूपण श्रवण मनन । नीति न्याये मर्यादा ।।  दा.बो.५.२.५२ ।।

पुढे ते असेही म्हणतात की, या तेरांपैकी एकही गुण उणा असून चालणार नाही. ही सर्वच्या सर्व लक्षणे ज्यांच्यापाशी आढळतात तेच सद्‍गुरु   ! आपल्या उज्ज्वल, अलौकिक सद्‍गुरु-परंपरेतील प्रत्येक विभूती या सर्व गुणांनी मंडित आहेतच, शिवाय एक विशेष गुण त्यांच्यात आहे तो म्हणजे ‘अकारण करुणा’   ! या करुणेमुळेच त्यांनी आपल्याला सनाथ केले आहे आणि चुकणाऱ्या स्खलनशील अशा सर्व लेकरांना ते अखंड अनाक्रोश क्षमाच करीत असतात. आई घेईल त्यापेक्षा अधिक काळजी सद्‍गुरु घेत असतात. प्रत्येक साधकाकडे त्यांचे सतत पूर्ण लक्ष असते. प्रत्येक साधक-जीवाला भगवत्प्राप्ती होईपर्यंत त्याचा योग आणि क्षेम वाहण्याचे ब्रीदच त्यांनी उचललेले असते.

अशा ‘करुणामूर्ति, दयाळ’ सद्‍गुरुपरंपरेविषयी आपल्या मनातील कृतज्ञता व्यक्त करण्यासाठी, त्यांचे सप्रेम स्मरण-पूजन करण्यासाठी, त्यांचे दर्शन घेऊन, वंदन करून क्षमाप्रार्थना करण्यासाठी श्रीगुरुपौर्णिमेच्या पावन पर्वानिमित्त मुंबई केंद्रातील सर्व साधक-सद्‌भक्त एकत्र जमले होते. हा उत्सव रविवार दिनांक २८ जुलै रोजी, दादर येथील ‘सूर्यवंशी क्षत्रिय ज्ञाती समाज सभागृहा’त अत्यंत उत्साहाने व आनंदाने साजरा झाला.

उत्सवातील काही क्षण चित्रे

Main Image
Thumbnail 1 Thumbnail 1 Thumbnail 1 Thumbnail 1 Thumbnail 1 Thumbnail 1 Thumbnail 1 Thumbnail 1 Thumbnail 1 Thumbnail 1 Thumbnail 1

या वर्षीचा अमेरिकेतील श्रीगुरुपौर्णिमा महोत्सव, शनिवार आणि रविवार, दिनांक २० आणि २१ जुलै २०२४ असे दोन दिवस डॅलस येथे प.पू.सद्‍गुरु श्री.अनिरुद्धदादांच्या परममंगल उपस्थितीत अतिशय भावपूर्ण आणि आनंदमय वातावरणात संपन्न झाला. या महोत्सवासाठी दीड दिवसांच्या भरगच्च कायक्रमांचे आयोजन करण्यात आले होते.

उत्सवातील काही क्षण चित्रे

Main Image
Thumbnail 1 Thumbnail 1 Thumbnail 1 Thumbnail 1 Thumbnail 1 Thumbnail 1 Thumbnail 1 Thumbnail 1 Thumbnail 1

9

भाव हा नुसता येऊन भागत नाही, तर तो रुजावा लागतो.
तोही असा; की वाटेल ते झाले तरी माझे
सद्‍गुरूच बरोबर,श्रीभगवंतच बरोबर! त्यांनी सांगीतलेले वेद गीता हेच बरोबर!

2

आपल्याला शुध्द सत्संग साधायचा आहे;
प्रत्येक क्षणाला तो मिळवायचा आहे.
"आपल्या आयुष्याचे पहिले ध्येय तेच असले पाहिजे; मग बाकीचे सगळे !"
असे जर निश्चयाने ठरवले, तरच ते साधेल.

3

श्रीसद्‍गुरुंचे आपल्याकडे सतत लक्ष असतेच;
आपलेच त्यांच्याकडे लक्ष नसते.
प्रसंगांनीच आपल्याला त्यांच्या वात्सल्यमय पांघरुणाची जाणीव होत असते.

4

सद्‍गुरूंवर, श्रीभगवंतांवर पूर्णत्वाने सगळे सोपवले पाहिजे,पूर्ण शरणागती पत्करली पाहिजे. मग भले कितीही वाईट प्रसंग आले तरी चालतील; कितीही चांगले प्रसंग आले तरी चालतील. आणि हे जर जमले; तरच त्या प्रेमाचा वसंतोत्सव अनुभवता येईल.

17

श्रीभगवंतांचे अनुसंधान, त्यांचे नामसंकीर्तन हे केवळ त्यांच्यासाठीच व्हायला हवे. त्यांच्याशिवाय त्यात इतर काहीही, एवढेसेही यायला नको. नाही तर आपले 'मी-माझे' सुटणारच नाही.

5

संसार हा एकाच गोष्टीसाठी चांगला; की संसार करता करताच सगळ्या परीक्षा होऊन जातात. मग परमार्थासाठी वेगळया परीक्षांना बसायची जरुरी नसते.

6

कुठल्या रूपाने श्रीभगवंत समोर येतील, माहित नाही! म्हणून समोर आलेल्या प्रत्येकाशी चांगलेच वागावे, नीटच वागावे. येणाऱ्याचे स्वागतच करावे; आपण अगदी त्याला ओळखत असलो तरी सुद्धा!

7

एखादी गोष्ट जर सोडायची असेल तर ते इतके सोपे नसते. आपण सोडू सोडू असे नुसते म्हणतो; मात्र ते सुटत नाही. पण जर कोणी दणका घातला तर मात्र ते लगेच सुटते. हा दणका कोण घालते? तर ते सद्‍गुरु घालतात; बरोबर योग्य वेळी घालतात. असा दणका मिळाला की, ती गोष्ट जागच्या जागी सुटते.

1

सद्‍गुरूंचा विश्वास निर्माण व्हावा, ह्यासाठी आपल्याला खूप मेहनत घ्यावी लागते. त्यांनी सांगितलेले नीट ऐकून मनापासून करावे लागते; आणि शिवाय ते आपले म्हणून करावे लागते !

8

इंद्रियांशी खेळणे म्हणजे साक्षात अग्नीशी खेळणे आहे.
असे जर इंद्रियांशी खेळलात, तर ती तुमचा सर्वनाश करतील. जर या इंद्रियांवर ताबा हवा असेल व त्या भगवंतांजवळ जायचे असेल, तर सद्‍गुरूंना शरण जाण्याशिवाय दुसरा मार्ग नाही.

10

हरिभजनाला, नामस्मरणाला उशीर करण्यात काही अर्थ नाही. जेवढा उशीर कराल, तेवढे आयुष्य हातातून निघून गेले असे समजायचे. म्हणून आपला एकही क्षण वाया जाणार नाही असा कसोशीने प्रयत्न तरी करायचा; म्हणजे निदान एक क्षण तरी मुखी नाम येईल.

11

आपल्या प्रत्येक कृतीमध्ये असे काही तरी
असावे की, जे श्रीभगवंतांना पोहचले पाहिजे.
.... आणि असे विचार येऊ लागले की समाजावे,
आपण अगदी योग्य दिशेला चाललो आहोत!

12

एक लक्षात ठेवा; कधीही, कितीही, कशीही कर्मे पुढे आली तरी ती नि:स्पृहपणे करायचा प्रयत्न करावा. शिवाय त्याच्यात दुसऱ्याला बुडवायचा चुकून सुद्धा विचार करू नये. जेवढा बुडवायचा विचार येईल, त्याच्या शंभर पटींनी भरावे लागेल हे लक्षात ठेवावे.

13

साधना जेव्हा मिळते तेव्हा; आपण जर लक्षात ठेवले असेल तर; असे आठवेल की, सद्‍गुरूंनी वेगळेच सांगितलेले असते आणि आपण मात्र ते ऐकूनही तिसरेच करत असतो.
शिवाय वर त्यांनाच विचारत असतो की; अहो आम्हांला अनुभव कसा नाही?

14

जितका साधनेचा निर्णय आपण पुढे ढकलू तितका आयुष्यातील वेळ वाया जात जाईल आणि आयुष्याच्या
शेवटी श्रीभगवंत काही भेटणार नाहीत. मग शेवटी त्यांचे नाम आठवणार नाही किंवा रूपही आठवणार नाही.

15

शांतपणे कर्मांचा उपभोग न घेणे
हे घातक ठरणारे असते.
पण तोच अलिप्तपणा जमला पाहिजे .

16

आपले कुठल्याही गोष्टींकडे दुर्लक्ष जरी झाले,तरी श्रीभगवंतच आपल्याला सांभाळून घेतात. ते आपल्याला कमीपणा येऊन देत नाहीत; कारण आपण त्यांचे नाम घेतोय ना? त्यांना तेच तर हवे असते. म्हणूनच कोठल्याही परिस्थितीत नामस्मरण सोडू नये.